Druk 3D na Dzień Świętego Patryka. Krzysztof Matusiewicz Kategoria: Projekty 3D 23 mar 2016. Jednym z fajniejszych zastosowań niskobudżetowego druku przestrzennego jest produkcja różnych elementów przebrań. Technologia druku 3D świetnie się sprawdza tam, gdzie jest potrzeba wykonania niewielkiej ilości przedmiotów pod konkretneW dobie popularności technologii addytywnych, coraz niższych cen prostych drukarek FDM (FFF), oraz szerokiej dostępności do obszernych darmowych baz modeli 3D takich jak czy u wielu amatorów tej technologii może pojawić się chęć stworzenia własnych modeli lub modyfikacji już istniejących tak by bardziej pasowały do ich przeznaczenia, oczekiwań lub gustu. Do stworzenia modelu 3D nie trzeba posiadać wysoce wyspecjalizowanego a co za tym idzie drogiego oprogramowania do modelowania. Można skorzystać z darmowych programów jakich jak blender lub sketchup online. Jednak wykonanie dobrego wizualnie modelu może nie być równoznaczne z modelem dostosowanym pod druk 3D. W poniższym artykule postaram się przedstawić jakimi zasadami należy się kierować podczas modelowania na potrzeby druku przestrzennego, dzięki czemu można uniknąć wielu błędów druku 3D a także oszczędzić czas i pieniądze. Zlecenie profesjonalnej firmie przystosowanie modelu do druku 3D w skrajnych przypadkach może pochłonąć więcej środków niż jego stworzenie. Czasem szybszym i łatwiejszym sposobem jest wykonanie modelu od zera na podstawie przesłanego modelu z błędami niż próba naprawiania istniejącego. Ogólne wymagania stawiane modelom przeznaczonym do druku 3D: Formatem używanym przez wszystkie slicery, czyli programy przygotowujące model 3D do druku 3D i przetwarzające go na program, który następnie wykonuje drukarka, jest format .STL. Zapisuje on model poprzez aproksymację jego ścian przy pomocy trójkątów. Nawet jeśli zapisanym kształtem jest kula w formacie .STL będzie ona składała się z wielu małych, płaskich trójkątów. Dokładność odwzorowania jest zależna od ilości i wielkości tych trójkątów. Jednak wraz ze wzrostem ich liczebności model zajmuje więcej miejsca a praca nad nim staje się wolniejsza z uwagi na wymaganą moc obliczeniową. Każdy z tych trójkątów ma dwie strony, wewnętrzną i zewnętrzną. Slicer rozpoznaje te strony dzięki czemu program wie gdzie jest wnętrze modelu, które należy wypełnić, a gdzie obszar zewnętrzny. orientacja ścianek modelu – pokazuje poprawną orientację normalnych (kolor bordowy skierowany do wnętrza modelu a kolor niebieski na zewnątrz) Dlatego też, każdy model projektowany pod druk 3D powinien być przede wszystkim zamkniętą, „szczelną”, pojedynczą bryłą. Kilka zamkniętych brył stykających się ścianami może spowodować, że wydrukowane obie bryły nie będą ze sobą połączone bądź krawędzie stykających się płaszczyzn będą posiadały widoczny ślad takiego połączenia i powierzchnia nie będzie jednolita. Model nie może posiadać dziur, czyli brakujący trójkątów, przez które widać wnętrze modelu. Taki model traktowany jest nie jako bryła lecz jak powierzchnia o zerowej grubości, czego oczywiście nie da się uzyskać. Problemem są także tzw. odwrócone normalne, pojawiają się one gdy część trójkątów w modeli .STL jest obrócona stroną wewnętrzną na zewnątrz i odwrotnie. Slicer nie jest w stanie zinterpretować gdzie jest środek modelu co może skutkować niepowodzeniem w druku. odwrócone normalne – miejscowe odwrócenie normalnych (kolor bordowy powinien być skierowany do wnętrza modelu) Podobny problem może się pojawić przy modelu, który zawiera przecinające się, bądź nakładające się na siebie ściany. Dobrze przygotowany model musi być wolny od wymienionych wyżej błędów. Jak unikać błędów geometrii? Najlepszym sposobem na pozbycie się błędów geometrii w modelu 3D jest ich unikanie podczas projektowania. Profesjonalne programy konstruktorskie niemal automatycznie zapobiegają powstawaniu takich błędów gdyż najczęściej pracują one już na modelach bryłowych. Darmowe programy nie posiadają takich „zabezpieczeń” i wymagają bardziej przemyślanej pracy. Zasada jest prosta: im bardziej skomplikowany i złożony model tym większa szansa na powstanie błędów geometrii. Aby zmniejszyć prawdopodobieństwo ich wystąpienia należy pracować na pojedynczych prymitywach (prostych podstawowych brył takich jak: sześcian, walec, sfera, torus itp.), które w trakcie modelowania, poprzez wyciąganie, skalowanie, deformowanie i inne operacje przerabia się na docelowe modele. W przypadku konieczności pracy na kilku bryłach należy je potem ze sobą połączyć przy pomocy operacji Boolowskich (CSG). Pozwala to uniknąć większości błędów podczas tworzenia modelu. Błędy mogą się także pojawiać podczas modyfikowania pobranych wcześniej modeli 3D z internetu. Edycja tych obiektów może doprowadzić do uzyskania przenikających się ścian lub dziur w modelu. Takie niepoprawności ciężko wychwycić gołym okiem, a powodują one poważne komplikacje przy druku. Sprawdzanie geometrii modelu: Do weryfikacji poprawności modelu wykorzystuje się specjalistyczne oprogramowanie, które automatycznie sprawdza czy model posiada błędy geometrii, naprawia je automatycznie lub wskazuje ich miejsce gdy automatyczna naprawa nie jest możliwa. Niestety nie są one darmowe w swoich pełnych wersjach. Jednak warte są swojej ceny. Oprócz naprawy błędów i weryfikacji geometrii umożliwiają min. wygładzenie powierzchni poprzez zagęszczenie siatki trójkątów, lub zmniejszenie „wagi” pliku poprzez zastąpienie wielu trójkątów, leżących na płaszczyźnie, jednym. Ponadto umożliwiają one wykonanie tzw. shell’a, czyli opróżnienia modelu zostawiając jednakową grubość ścianki w całym modelu a sam model pusty w środku, jest to zalecane przy niektórych technologiach druku w celu oszczędności materiału. Część programów posiada moduły umożliwiające przygotowanie pliku pod druk 3D tak jak slicery. Proste programy do modelowania 3D także mogą posiadać pewne funkcje naprawiające błędy geometrii, zwykle są to narzędzia do łatania dziur i usuwania nakładających się ścian, jednak algorytmy te działają w dość ograniczonym zakresie i nie radzą sobie z poważniejszymi błędami. Same slicery także mogą posiadać bardzo proste moduły weryfikacji bryły. Sprawdzają i naprawiają one zazwyczaj jedynie problem z odwróconymi normalnymi i to jedynie w mało skomplikowanych przypadkach. Dlatego też należy dokładnie sprawdzać podgląd wydruku przed puszczeniem pliku na drukarce. 1. Model z brakującymi trójkątami siaki, model jest traktowany jako powierzchnia2. próba interpretacji uszkodzonego modelu przez slicer i uszkodzona powierzchnia w podglądzie Model 3D przygotowany zgodnie z wytycznymi i spełniający wszystkie wymagania spowoduje, że wydruk 3D będzie tańszy zarówno ze względu na mniejsze zużycie materiału (podwójne ściany mogą niepotrzebnie zwiększać powierzchnię modelu) ale również przez brak konieczności późniejszej pracy nad naprawą modelu. Poprawnie przygotowany model to także lepsza, jednolita powierzchnia modelu, co poprawia walory estetyczne wydruku a także zwiększa jego wytrzymałość mechaniczną.
Ciesz się tysiącami bezpłatnych modeli 3D low-poly i wspaniałymi projektami do drukowania. Są one gotowe do gier wideo, grafiki, VR / AR i projektów do drukowania w 3D. Do wyboru różne formaty 3D: FBX, OBJ, STL, BLENDER i 3DS. Wybieraj spośród tysięcy modeli 3D (high/low-poly) do projektów komercyjnych lub osobistych w różnych
BlogArtykułyMechanikaDruk 3DDruk 3D – Projektowanie modeli #1 Druk przestrzenny metodą FDM, szczególnie w domowym wydaniu, ma pewne ograniczenia Pomijając charakterystyki materiałów, z których można drukować, sama geometria modeli ma dość duże znaczenie. Artykuł ten jest zbiorem wskazówek dla osób, które chcą swoje projekty wydrukować później popularną metodą FDM. Następny artykuł z serii » Drukarka 3D - projekty dla każdego Geometria obiektu może często być o wiele bardziej skomplikowana niż przy przedmiotach wytwarzanych tradycyjnymi metodami (np. druk kompletnych, działających mechanizmów). Jednak czasem trudno jest uzyskać stosunkowo proste przedmioty bez konieczności zastosowania dodatkowej, czasochłonnej obróbki. W metodzie wykorzystującej druk 3D projekty powinny być tworzone w taki sposób, aby ich wydruk nie sprawiał żadnych kłopotów. Projektując przedmioty do późniejszego wydruku, warto wiedzieć, w jaki sposób będą one powstawać i z czym drukarka poradzi sobie bez problemu, a co może sprawić jej trudność. Dzięki temu unikniemy różnych przykrych niespodzianek w trakcie druku. Sytuacja, której nie chcemy widzieć Drukiem 3D zajmuję się osobiście od ponad roku, eksperymentując z drukarką Monkeyfab Prime XT, będącą dalekim rozwinięciem Prusy i3. O swoich projektach, jak również o ulepszeniach i obsłudze samej drukarki, piszę na bieżąco na blogu Informacje zawarte w tym przewodniku są oparte na moim własnym doświadczeniu. Z pewnością przydadzą się wszystkim, którzy korzystają z drukarek 3D lub przynajmniej projektują przedmioty przeznaczone do druku. Ponieważ temat tworzenia modeli pod druk 3D jest dość szeroki, zdecydowałem się go opisać w kilku częściach. Projekty do drukarki 3D. W czym projektować modele 3D Nie chcąc wgłębiać się w różnice między różnymi programami (to temat na osobny, dość długi artykuł), odpowiem krótko – do projektowania można wykorzystać w zasadzie dowolny program, który odpowiada naszym potrzebom. Jedynym wymaganiem jest to, żeby była w nim dostępna opcja eksportu do pliku w formacie STL. Z punktu widzenia samego druku nie ma znaczenia, czy model powstanie w profesjonalnym narzędziu typu Autodesk Inventor, czy w np. prostym, darmowym, działającym pod przeglądarką internetową programie Tinkercad. Porównania popularnych, bezpłatnych i komercyjnych narzędzi można znaleźć w wielu miejscach w sieci – prosta lista znajduje się np. na stronie Shapeways. Sam obecnie używam niedrogiego, komercyjnego programu Cubify Design, który dość dobrze się sprawdza do projektowania różnych technicznych przedmiotów o ściśle zdefiniowanej geometrii. Modele 3D do druku. O czym warto wiedzieć? Bez względu na rodzaj slicera, którego używamy do cięcia modelu na warstwy, przed wydrukiem warto przyjrzeć się, w jaki sposób nasz przedmiot będzie powstawał. Zarówno Cura, Slic3r i KISSlicer posiadają opcję podglądu wygenerowanego G-code’u. Drukarka 3D modele tworzy dzieląc je uprzednio na warstwy. Przeglądając model go warstwa po warstwie, można w ciągu kilku chwil przeprowadzić uproszczoną symulację druku, co często pozwala zauważyć zarówno pewne problemy w samym modelu, jak i nieoptymalne ustawienia slicera. Sam najczęściej używam programu Slic3r, uruchamianego z poziomu Repetier Hosta, który w bardzo czytelny sposób wizualizuje G-code przed wysłaniem go na drukarkę. Za pomocą opcji Show Layer Range oraz suwaków First Layer/Last Layer można z dokładnością do pojedynczych nitek filamentu zobaczyć, jak nasz model będzie tworzony. Podgląd przed wydrukiem. Podstawowe ograniczenia druku Grubość ścianek. Podstawowym ograniczeniem w druku 3D jest minimalna grubość ścianek w modelach. Drukarki FDM mają zwykle dysze o średnicy 0,3 – 0,5 mm, i wyciskany filament będzie miał postać nitek właśnie takiej grubości. Jeśli projekt musi mieć cienkie ścianki, lepiej nie schodzić poniżej 0,5 mm (chyba że mamy w swojej drukarce dyszę z mniejszym otworem i nasz slicer sobie z tym poradzi). Warto zaznaczyć, że slicer może mieć też problem z dokładnym odwzorowaniem ścianek, które są grubsze niż średnica dyszy, ale cieńsze niż jej dwukrotna średnica. Dobrze to widać na poniższym widoku z Repetier Hosta (z użyciem programu Slic3r): ścianki w projekcie miały średnicę od lewej do prawej: 0,2, 0,4, 0,6, 0,8, 1 oraz 1,2 mm. Przy dyszy 0,4 mm na wydruku będą miały odpowiednio: 0,4, 0,4, 0,4, 0,8, 1 i 1,2 mm. Drukowanie cienkich ścianek. W takiej sytuacji lepiej radzą sobie KISSlicer i Cura, ale z kolei te programy gorzej obsługują ścianki o grubości mniejszej lub równej średnicy dyszy. Ostre krawędzie Szczególnym przypadkiem cienkich miejsc w modelu są ostre krawędzie: im są ostrzejsze, tym trudniej drukarce będzie je wykonać. Dla przykładu, przy takim prostym obiekcie ostra krawędź wyjdzie albo poszarpana, albo zostanie ucięta: Problem drukowania ostrych krawędzi. Dobrym rozwiązaniem może się okazać „stępienie” jej w projekcie, tak żeby ułatwić drukarce zadanie, i móc osiągnąć bardziej przewidywalny efekt końcowy. W jednym z projektów spotkałem się z takim ostrym elementem skierowanym do dołu. Jest to szczególnie nieprzyjemny przypadek – gdy slicer „utnie” taką krawędź, będzie się ona zaczynać w powietrzu, i niepodparty niczym filament opadnie w tym miejscu w dół. Przykład ścinania zbyt cienkiej podstawy. Rozdzielczość druku Kolejną istotną rzeczą związaną z technicznymi możliwościami drukarki jest jej rozdzielczość, czyli minimalna grubość pojedynczej warstwy, jaką jest ona w stanie położyć, tworząc docelowy model. Wartość ta zależy od samego urządzenia, jednak w przypadku niskobudżetowych drukarek jest to zwykle 0,1 mm. To całkiem niewiele, dlatego w wielu zastosowaniach parametr ten nie jest zbyt poważnym ograniczeniem dla samego projektowania. Jest ona istotna zwłaszcza przy druku zakrzywionych powierzchni, gdzie przy grubej warstwie pojawią się charakterystyczne schodki. Poza kwestiami estetycznymi może mieć to znaczenie w przypadku elementów mechanicznych, które powinny być gładkie, np. fragmentów kół, otworów, osi czy innych części, gdzie zależy nam na niewielkim tarciu. Oprócz druku z cienką warstwą powstawaniu schodków można też zapobiec, drukując model w odpowiedniej pozycji (jak na poniższym przykładzie). Unikanie niechcianych schodków w druku 3D. Z mojego doświadczenia wynika, że niewielkie okrągłe otwory, które podczas druku mogą z różnych powodów wyjść zniekształcone, są akurat najmniejszym problemem – zawsze można je poprawić za pomocą wiertarki. Minimalny przekrój warstwy Projektując model, warto też zwrócić uwagę na to, że podczas druku każda warstwa wymaga przynajmniej kilku sekund na przestygnięcie, zanim drukarka zacznie na niej kłaść kolejną. Czas ten zależy od wielu czynników, od mechanizmu chłodzenia wydruku dostępnego w drukarce, temperatury dyszy i rodzaju filamentu. Niemniej modele, które mają niewielkie gabaryty albo są w jakimś miejscu przewężone, będą potrzebowały szczególnej uwagi podczas druku. Na przykład przy druku takiej osi z przewężeniem jej środkowa część wyjdzie prawdopodobnie zniekształcona wskutek zbyt małego przekroju (a co za tym idzie, krótkiego czasu na przestygnięcie środkowych warstw). Problem zbyt "małej" warstwy. Niekiedy rozwiązaniem takiego problemu jest drukowanie modelu w innej pozycji względem stołu. Jeśli nie jest to możliwe, można pomóc sobie, drukując kilka takich samych obiektów naraz (oczywiście o ile potrzebujemy większej liczby sztuk). Niestety ze względu na konieczność w miarę ciągłego podawania filamentu urządzenie nie może na kilka sekund wstrzymać pracy i poczekać, aż świeżo położona warstwa spokojnie zastygnie. Powierzchnia styku ze stołem Powierzchnia modelu dotykająca stołu powinna być w miarę duża – pomoże to uniknąć odklejenia się modelu od stołu w trakcie druku. Czasami, w celu zapewnienia takiej dużej powierzchni, wystarczy odpowiednio ustawić model względem stołu lub w ustawieniach slicera włączyć opcję brimu. Niekiedy mogą być też potrzebne pewne zmiany w projekcie. Na poniższym widoku z Repetier Hosta uproszczony model łódki (po prawej stronie) jest pokazany od dołu – dzięki temu dobrze widać pierwszą dotykającą stołu warstwę. Jest ona dość niewielka, co może sprawić problemy przy drukowaniu pozostałej części przedmiotu. Zbyt mała pierwsza warstwa. Podsumowanie W tej części poradnika o projektowaniu modeli do druku 3D opisałem bardzo podstawowe zagadnienia, dotyczące ograniczeń technologicznych. W kolejnej – zajmę się kwestią elementów modeli, które częściowo lub całkowicie zawieszone są w powietrzu. Opiszę też, czy warto używać wsporników, oraz jak projektować przedmioty, aby nie wymagały ich stosowania. Wybierz ten popularny sprzęt, jakim jest drukarka 3D. Projekt powinien być indywidualnie dostosowany do jej możliwości, a jego konstrukcja musi być dobrze przemyślana. Jeśli projektujemy modele do druku 3D, najlepiej, oczywiście, mieć również możliwość ich wydruku. Obserwowanie drukarki podczas pracy pozwala zwrócić uwagę na to, z którymi fragmentami modelu urządzenie radzi sobie lepiej, a z którymi gorzej, i ewentualnie zmodyfikować sam projekt. Modele 3D do druku pozwolą na sprawne i szybkie rozpoczęcie przygody z drukiem 3D! Zachęcam do podzielenia się w komentarzach własnymi doświadczeniami z projektowaniem pod druk 3D. Chętnie odpowiem też na pytania związane z tą dziedziną. Zapraszam również na blog gdzie osoby zainteresowane niskobudżetowym drukiem 3D „od kuchni” znajdą sporo informacji na temat pracy z tą technologią. Następny artykuł z serii » Teraz już wiesz, jakie projekty do drukarki 3D można zrealizować z jej pomocą. Pokazaliśmy Ci także przykładowe modele 3D do druku, które pomogą Ci rozwijać swoje hobby i tworzyć pierwsze projekty. Pasjonuje Cię druk 3D. Projekty pokazane w tym artykule pozwolą na poznanie podstawowych technik oraz staną się baza do dalszego rozwoju. O autorze: Piotr Górecki Z wykształcenia pracuje w branży IT jako programista Javy. Po godzinach, poza psuciem i naprawianiem różnych urządzeń, z wielką pasją eksperymentuje z zastosowaniami niskobudżetowego druku 3D. Autor bloga Artykuł był ciekawy? Dołącz do 11 tysięcy osób, które otrzymują powiadomienia o nowych artykułach! Zapisz się, a otrzymasz PDF-y ze ściągami ( na temat mocy, tranzystorów, diod i schematów) oraz listę inspirujących DIY na bazie Arduino i Raspberry Pi. To nie koniec, sprawdź również Przeczytaj powiązane artykuły oraz aktualnie popularne wpisy lub losuj inny artykuł » 3d, druk 3d, drukarka, FDM, kisslicer, slic3r, slicer W tym materiale pokażę Ci jak zbudowałem komorę dla drukarki 3d oraz jakich błedów powinieneś unikać. Opowiem dlaczego to taka ważna modyfikacja. ZaprezentujOd skanu lub modelu 3D do trójwymiarowego przedmiotu – przedstawiamy programy, którymi stworzysz projekty 3D w urządzeniu przenośnym lub komputerze. Radzimy, jak optymalnie przygotowywać szablony do drukowania przestrzennego. Trójwymiarowe obiekty w świecie cyfrowej obróbki danych były przez długi czas zarezerwowane dla fachowców takich dziedzin jak wzornictwo i architektura. Oprogramowanie było skomplikowane, trudne do opanowania i bardzo drogie. Subkultura zwana ruchem makerów przyczyniła się w znacznym stopniu do zmiany tego stanu rzeczy. Obecnie każdy może tworzyć projekty trójwymiarowych obiektów – wystarczy domowy pecet, a nawet urządzenie przenośne. Stosowne aplikacje są dostępne bezpłatnie, a na dodatek dostosowano je do potrzeb hobbystów. Amatorzy modelowania w trójwymiarze mają więc do wyboru aplikacje działające w tabletach i smartfonach, a także programy uruchamiane z poziomu pulpitu komputera. Jeśli nie chcesz pobierać i instalować w systemie operacyjnym nowego oprogramowania, możesz skorzystać z narzędzi dostępnych w trybie online. Do ich przywoływania wystarczy przeglądarka internetowa. Poniżej przedstawiamy najlepsze, naszym zdaniem, programy do projektowania modeli 3D i wyjaśniamy, jak tworzyć trójwymiarowe obiekty. Korzystając z tego oprogramowania, uda ci się przygotować taki szablon 3D, który bez problemu przekształcisz na trójwymiarowy przedmiot w drukarce 3D. Użytkownicy Replicatora piątej generacji mają do dyspozycji aplikację PrintShop, która pozwala tworzyć i modyfikować szablony prostych obiektów, zapisywać gotowe projekty na dysku wirtualnym producenta i wysyłać je do drukarki 3D. Projektowanie trójwymiarowych obiektów – tworzenie modeli w tablecie lub smartfonie Użytkownikom, którzy zamierzają projektować modele 3D w urządzeniu przenośnym, wychodzi naprzeciw firma Autodesk, oferując zapewne największy wybór bezpłatnych aplikacji. Nie wszystkie z nich są dostępne do systemu Android, lecz większość działa w iOS-ie, a niektóre w Windows Phone. Są wersje przeznaczone do komputerów Apple Mac i pecetów z systemem Windows. Do projektowania obiektów 3D służy program 123D Design. Bogaty zestaw predefiniowanych elementów ułatwia pracę i skraca czas wymagany do tworzenia trójwymiarowych modeli. Aplikacja 123D Make pozwala wirtualnie pociąć gotowy model 3D na dwuwymiarowe plastry, aby zbudować go np. z płatów tektury lub cienkiej sklejki. Narzędzie 123D Sculpt+ umożliwia łatwe modelowanie postaci, zwierząt i figur, a także nanoszenie na nie dowolnych tekstur. Oprócz funkcji do modelowania i projektowania trójwymiarowych obiektów MeshMixer pomaga przyszykować gotowy projekt do wydrukowania za pomocą drukarki 3D. Sposób uzyskania takiego szablonu 3D przy użyciu powyższych programów opisujemy szczegółowo w dalszej części materiału. Zobacz również:Pierwsza osoba na świecie otrzymała oko wydrukowane w 3D Użytkownicy, którzy mają do dyspozycji drukarkę 3D MakerBot Replicator piątej generacji, mogą tworzyć proste projekty aplikacją PrintShop w tablecie iPad lub smartfonie iPhone. W tym celu wystarczy wybrać obiekt z predefiniowanych kategorii (np. napisy, pierścienie, bransolety, wisiorki lub wazy), ustawić żądane parametry takie jak wysokość, szerokość i właściwości powierzchni, a następnie wysłać do drukarki. Uprzednio trzeba jednak uzyskać dostęp do dysku wirtualnego producenta, bo właśnie na nim są zapisane przygotowane przez niego szablony. Można je przywoływać nie tylko z poziomu urządzenia przenośnego, lecz również z komputera stacjonarnego, a nawet samej drukarki 3D. Ciekawym rozwiązaniem ułatwiającym tworzenie własnych modeli okazuje się moduł Shape Maker w aplikacji PrintShop. Narysuj żądany obiekt, sfotografuj go, ustaw kilka parametrów takich jak grubość ścianki i rodzaj wypełnienia, a następnie wyślij do drukarki 3D. Urządzenie samodzielnie sporządzi (zrekonstruuje) trójwymiarowy model zgodny ze szkicem. Aplikacja 123D Catch tworzy model trójwymiarowego obiektu z serii zdjęć. Korzysta z mocy obliczeniowej komputerów w internecie, więc nadaje się do korzystania nawet z poziomu smartfona.
Niskobudżetowe Drukarki 3D. Niskobudżetowe drukarki 3D oparte o technologię FDM należą do najpopularniejszych urządzeń wśród użytkowników na całym świecie. Mimo szeregu wad (zarówno drukarek 3D jak i technologii samej w sobie) mają dwie bezsprzeczne zalety: są relatywnie tanie oraz proste w obsłudze.jak zrobić projekt do drukarki 3d
